robbie i emma a właściwie to już tylko robbie.

usiadł gdzieś obok niej i pociągnął nosem. a potem się wyprostował, może chciał zmylić emmę i udawać, że czuje się w porządku. - niee, wydaje ci się, po prostu nie wyspałem się. - wyjaśnił, a potem przeczesał ręką swoje włosy, które były w nieładzie i dalej w nim pozostawały. w sumie miał ochotę na kawę, ale nie chciało mu się wstawać ze stołka.

- jasne, i dlatego masz katar. od zawsze objawem niewyspania jest katar - przewróciła oczami. tak, była opryskliwa, i tłumaczyła się sama przed sobą że nic na to nie poradzi - po prostu jest urażona czy coś takiego.
- oddaj mi moje papierosy, tak swoją drogą. - przypomniała tym samym o wczoraj, i jej samej zrobiło sie gorzej, jakby jakiś kot ciężki usiadł jej na sercu, bo przypomniała sobie jak cudownie i jednocześnie źle było całować robbiego. dlatego wstała z krzesła żeby umyć kubek, a tak na prawdę po to żeby nie musieć ani na niego patrzeć ani jemu w oczy.

- tak, dlatego mam katar. może reaguje inaczej niż inni ludzie na niewyspanie. - marna wymówka, ale nie chciał wysilać bardziej mózgu, nie miał siły, łamało go w kościach. - nie mam twoich papierosów, wyrzuciłem je do kosza gdy wracałem do domu. - wyjaśnił wzruszając ramionami i ruszył ku ekspresowi do kawy, przy którym nalał sobie owego napoju do kubka i wziął z niego kilka dużych łyków, a potem powrócił na stołek.

- powinienes się napić herbaty s cytryna zamiast kawy, na przeziębienie raczej nie pomoże ci kawa - westchneła i zajrzała do lodówki. była ciekawa co tam dobrego w niej jest, bo zawsze kiedy miała stresy to wżerała kupę jedzenia. w końcu w którejś z szafek znalazła czekoladowe muffinki i powiedziała:
- później ugotuje ci leczniczy rosołek. na prawde nie wiem skąd umiem gotowac rosół, więc nie pytaj - ale to była prawda, umiała sprzatać, prać gotowac, zrobić wszytko koło siebie. nie wiem, może taki był warunek zeby się mogła wyprowadzić? w każdym razie odpakowała paczkę czterech czekoladowych babeczek i zaczęła pochłaniać pierwszego.

- nie lubię herbaty. - wymamrotał i wziął kolejny łyk kawy, która w sumie nie pomogła mu ani trochę, bo ani nie nabrał sił, ani chęci do robienia czegokolwiek... - okej, nie będę pytał, ale nie musisz mi robić żadnego rosołku, ani się o mnie troszczyć poradzę sobie, to tylko przeziębienie. - w tym też momencie wstał i poszedł do łazienki, aby doprowadzić się do chociaż trochę porządku. po chwili wrócił z nieco wilgotną twarzą, której nawet porządnie nie wytarł w ręcznik. - nie jedz tyle bo przytyjesz. - podsumował i dopił do końca swoją kawę. siedział tak chwile w ciszy, by znów podnieść się ze stołka. - jezuuu, źle się czuje. - chyba miał zawroty głowy nawet, ruszył do swojego pokoju. - jeśli ktoś by pytał to umieram w swoim pokoju. - emma musi się zaniepokoić! :d

- mówiłam że jesteś chory! - warkneła raczej niemiło i ruszyła do kuchni żeby zrobić mu herbatę. no bo nie życzyła sobie takich komentarzy, poza tym on wiedział że emi je kiedy się denerwuje lub nudzi! no ale zrobiła mu herbatę, bo miała zamiar odstawić taki numer jak mój tata zawsze robi gdy jestem chora - każe mi pić herbatę mimo ze jej nie znoszę! potem zapukała do jego dzrwi, z herbatą własnie w jegoulubionym kubku spandż boba i zapytała:
- mogę wejść?

leżał na brzuchu, cały opatulony kołdrą i wgapiał się w ścianę. - jasne, że możesz. - odparł i nawet uśmiechnął się, ale emi nie mogła tego zobaczyć bo uśmiechał się do ściany. po chwili jednak stwierdził, że nie ładnie tak leżeć tyłem do emmy i w końcu ułożył się na plecach. - i tak nie wypije tej herbaty czy jakiegoś tam świństwa, które masz w kubku. - wskazał przelotnie dłonią na kubek i westchnął, czuł się jak gówno na patyku, ja się tak czuje jak jestem chora. :d

wszyscy się tak czuja kiedy są chorzy xd
- robbie, jeśli nie wypijesz tej herbaty to się wyprowadzę - powiedziała niby w żartobliwym tonie, a tak na prawdę znowu poczuła się jakby walnęła głową o ścianę z jakąś dużą prędkością. usiadła na brzegu łóżka i postawiła herbatę na szafce nocnej. siedziała tyłem do niego, i starała się na niego nie patrzeć czyli kontynuowała politykę 'co z oczu co z serca', założę się że i tak z marnym skutkiem, niestety.

nie, niektórzy czują się po prostu jak gówno. :d
- nie możesz szantażować chorego?! - wyjęczał najgłośniej jak potrafił, bo przecież to było nie etyczne i nie moralne zachowanie ze strony emmy nieprawdaż? bo jak mogła szantażować biednego i schorowanego robbiego. - i nie wypiję tej herbaty bo po niej będę się czuł jeszcze gorzej. - wyjaśnił i złożył ręce na klatce piersiowej w geście sprzeciwu, mam nadzieje, że wiesz jak złożył ręce, nie umiem inaczej tego opisać jou.

wiem jak założył ręce : D
- mam ci uwierzyć że przeziębionej osobie będzie gorzej po gorącej herbacie z cytryną? wybacz, mozże jestem niedojrzała, ale nie głupia - miała niezwykły talent do przywoływania dnia wczorajszego, i miała ochotę coś uderzyć, najlepiej siebie za to że ciągle to robi. - i masz podkrążone oczy, więc twój urok osobisty na tym ucierpiał, mój drogi robbie. - stwierdziła i otworzyła szafę - poszukam sobie tych majtek, skoro papierosy wyrzuciłeś.

- uwierz mi chociaż raz. - tak, on też umiał się posługiwać aluzjami do dnia wczorajszego. po za tym jeśli miała ochotę coś lub kogoś uderzyć to robbie był doskonałym celem. :d - mam gdzieś mój urok osobisty. - miał go gdzieś dziś, nie cały czas, przecież to robbie, bóg seksu i całowania, musiał jakoś wyglądać. - i schowałem majtki gdzieś indziej i ci ich nie oddam. - zachowywał się jak dziecko, cóż to pewnie przez tą gorączkę.

- i mówisz że to ja jestem niedojrzała! - warknęła, bo ją zdenerwował, zresztą łatwo się denerwowała przecież. - masz w tej chwili wypić tę herbatę, nie zachowuj się jak dziecko! - powiedziała donośnie, prawie jak jakaś wściekła mamuśka, ale tylko trochę w sumie.
- a zresztą... - cały czas warczała - chrzan się, idę pakowac ciuchy - i wyszła, nie zatrzaskując nawet drzwi, co w jej przypadku dawało większy efekt niż gdyby nimi trzasnęła.

leżał tak przez trochę w łóżku i był oburzony zachowaniem emmy, bo jak mogła nazwać go dzieciakiem! przecież był mega dojrzały, tzn on tak uważał, a wiadomo, że robbie czasami jest w błędzie i to wielkim. a potem wstał i ruszył leniwie do jej pokoju. - dalej masz zamiar się wyprowadzać? myślałem, że ci przeszło... - no bo myślał, że wczoraj tylko tak powiedziała, że się wyprowadza a jutro o tym zapomni.

- achaa, myślałeś że mi przeszła ta miłość i takie sobie tylko robię żarty? - powiedziała podnosząc głowę znad walizki lujego witona ;d - nie wiesz, że na prawdę nie rzucam słów na wiatr? - zmrużyła oczy. - skoro jestes chory chciałam cię wyleczyć i dopiero się wyprowadzić, bo jakby cię zostawić samego to prędzej umrzesz niż się wyleczysz ale nawet nie współpracujesz, więc nie ma sensu żebym tu siedziała. - to było mega długie zdanie, ale mam nadzieję że wszyscy łapią o co chodzi. w tym robbie.

- nie wcale nie pomyślałem, że ci przeszło, tylko pomyślałem, że zachowasz się jak osoba dojrzała i nie wyprowadzisz się z tego powodu, że jesteś zakochana w swoim współlokatorze. - wyjaśnił. - po za tym nie przesadzaj! nie umrę na przeziębienie. - odparł gniewnym tonem i oparł się futrynę drzwi do pokoju emmy a potem stwierdził, że i tak jej nie wypuści.

- równie dobrze powodem może być nie wiem, brak kasy na wynajem. albo na przykład fakt że nie umiesz utrzymac swojego bałaganu w swoim pokoju. jest masa powodów które znosze tylko dlatego że się w tobie kocham, to smieszne! zrobiła się ze mnie żona grzecznie zmywająca naczynka i czekająca z obiadem - zasmiała się nawet, bo rozbawił ja taki pejzaż bądź scenka rodzajowa, kiedy ona uczesana i ubrana w stylu lat pięćdziesiątych woła robbiego ze 'obiad podano'. - znajaac życie dostaniesz zapalenia płuc i nikt nie bedzie chciał cię odwiedzać w szpitalu zobaczysz- tak apropo jego umierania na przeziębienie.

- po pierwsze to masz kasę na wynajem, a po drugie co masz do mojego bałaganu!? to mój bałagan nikt nie każe ci go sprzątać, robisz to zupełnie dobrowolnie lub dlatego, że się we mnie kochasz. - on sobie tak to bynajmniej tłumaczył. - trudno, najwyżej będę umierał samotnie, nie mam zamiaru z tego powodu płakać, ani przejmować się tym bo na razie nie umieram i nie mam zamiaru mieć zapalenia płuc. - wkupi sobie gripex i jakieś inne durnowate leki i się wyleczy.

- właściwie czemu nie chcesz żebym się wyprowadzała, co? - wstała i stanęła tuż przed nim, zadzierając głowę do góry żeby widzieć jego buzię. miała zmarszczone brwi, tak w ogl. - czemu chcesz mnie tu zatrzymać, co? przecież nie wyprowadzam się do bangladeszu tylko do innej dzielnicy! - warknęła i czekała na odpowiedź, ot co!

w sumie to nie wiedział czemu nie chciał, żeby emi się wyprowadzała i miał trudności z odpowiedzeniem na to pytanie. - no bo lubię cię denerwować i patrzeć na twoją naburmuszoną minę, lubię zapach spalonego kurczaka, którego robisz co niedziele na obiad, lubię upominać śliniących się na twój widok kumpli i ogólnie zależy mi na tobie no. - rzeczywiście był niedojrzały, ale chyba nie umiał inaczej zobrazować odpowiedzi na to pytanie.

- to wszystko miłe, ale to za mało. - stwierdziła smutno i wróciła do pakowania ciuchów, których jak teraz stwierdziła miała od cholery za dużo i się o to wkurzyła na samą siebie. w końcu zamiast porządnie je układać zaczęła wrzucać wszystko jak leci. w końcu az się zmęczyła i było to akurat kiedy musiała zapiąc przeładowaną walizkę:
- pomóż mi.

dla emmy było to zdecydowanie za mało, natomiast robbie czuł się jakby powiedział za dużo... bo on w gruncie rzeczy rzadko mówił o uczuciach. po chwili podszedł i usiadł na walizce by potem próbować ją zapiąć. - trzeba było wpakować więcej ciuchów. - wyjęczał męcząc się z zapięciem.

- i tak będę musiała tu wrócić, chciałam wziąć jak najwięcej. - powiedziała ciągnąc drugi suwak z wysiłkiem. - i możesz mi już nie utrudniać tej całej wyprowadzki? najlepiej połóż się do łózka i spij, myślę że to ci najbardziej posłuży. i będę miała spokój. - stwierdziła, milczała chwilę a potem dodała - nie możesz być egoistą i mieć mnie dla siebie jednocześnie nie chcąc być ze mną, rozumiesz? - bo to o to chodziło jej głównie. ze należała do niego, a nie byli razem.

no to puff, biedny robbie siedział i topił smutki w butelce wódki, cóż nie był zalany w trupa, bo tak nie wypada, a robbie miał klasę. po za tym tęsknił cholernie za emi, ona natomiast najprawdopodobniej miała go w nosie bo wgl się nie odzywała!

no bo ja bolało jej małe serduszko vel pikaweczka ale wpadła teraz bo zorientowała się że zostawiła swoja świeczkę zapachową którą przywiozła z Francji bez której w żadnym wypadku nie mogłaby się obejść, więc otworzyła sobie drzwi i byle jak najciszej przewędrowała do swojego pokoju na paluszkach. oczywiście jej nie nie udał jej cudowny plan nie rozmawiania z robem bo kiedy ściągała tę świecę z półki to jej spadła razem z jakimiś książkami, zrobił się wielki huk a świeczka się połamała na co najmniej miliard kawałków. i przez to chciało jej się płakać, bo miała poważna obniżkę nastroju. tak więc popłakała się.

ojej no, gdyby nie ta głupia książka, to robbie dalej siedziałby w fotelu i emi spokojnie wyszłaby, ale gdy usłysza huk, to odruchowo wstał. pewnie pomyślał, że to duchy. :d nie, jednak tak nie pomyślał, pomyślał za to, że to włamywacz i szedł do dawnego pokoju emmy z bojowym nastawieniem. miał zamiar sprać włamywcza na kwaśne jabłko, ale gdy tylko ujrzał płaczącą emi to ten agresor mu przeszedł. - emi? co ty ru robisz? - zapytał po chwili, wkładając ręce do kieszeni.